Oto przykład filmowej komercji w najgorszym rodzaju. Efekciarstwo, szybkie tempo, zero zainteresowania postaciami i pracą z aktorami. Taki jest właśnie styl najgorszego reżysera w Hollywood - Michaela Baya. Faceta, który zdobył wszystkie mozliwe laury za kręcenie reklamówek i najwyraźniej uwierzył, że robienie w ten sam sposób filmów, przyniesie równie dobre efekty. Owszem, "Twierdza" i pierwsza część "Bad Boys" były w swoim gatunku niezłe, ale to tylko dlatego, że reżyser choć przez chwilę skoncentrował się na starciu postaw bohaterów. W "Wyspie" nie ma już nic, co wychodziłoby ponad scenariuszowy szkic. Przesłanie filmu (pytania o istotę i granice zjawiska klonowania) i całą futurystyczną otoczkę, które stanowią przecież niewątpliwe atuty całości, Bay zostawia daleko w tle, bo woli skupić się na wątpliwej jakości przepychu wizualnym. Fakt, że film odniósł klapę finansową oznacza tylko, że nawet wśród widowni amerykańskiej nie ma samych idiotów. W końcu, jak można się przez 2 godziny emocjonować wydarzeniami z udziałem postaci, które nie obchodzą reżysera. Tym się właśnie różni rzemieślnik Bay, od artysty Spielberga, że ten drugi zawsze skupia się na bohaterach i to im podporządkowuje akcję, a nie odwrotnie. jak w "Wyspie".